korkuyorum!

ben ne kadar korkak biriyim böyle, bunu biliyorum ve bilmek kendimden nefret etmeme sebep oluyor. dün akaşam hatta aksam değil sabaha karsı kahveyle kavga ettik, eşyeları attı duvarlara parçalandı falan, ben yatıyordum, uyuyordum hatta, neyse kalktım, giyindim, sessiz sessiz, çekmedeki 100 euro yu aldım, yanıma kapıyı çarpıp çıktım. bir yandanda ağlıyorum, titreye titreye. metro daha açılmamış, ee param yok, kimseyi aramakta istemiyorum o saatte, oturdum metronun merdivenlerine, 1-2 sigara içtim , ağlamam kesilsin diye, sonra tıpış tıpış eve döndüm. işte bu an kendimden nefret ettiğim an! dönmemem lazımdı biliyorum ama gidersem bir daha geri dönemem gibi geldi. şimdi bir sürü mazeret bulabilirm dönmemle ilgili, ama içimden biliyorum gerçeği, bu da benim kendime olan saygımı azaltıyor. TANRIM ŞU İÇİMDEKİ SEVGİ ÖLSÜN ARTIK DA BEN KENDİ YOLUMA GİDEBİLEYİM, KENDİM OLAYIM!!!!